Port St. Johns, 24-1-2019

Vandaag hebben we onze langste rit tot nu toe gereden. We zijn ruim 4,5 uur onderweg geweest. Vooraf zijn we door meerdere mensen gewaarschuwd voor de slechte kwaliteit van de weg, en met name het loslopende vee rond de wegen. 
Waarschijnlijk hadden we ons door de vele waarschuwingen op een veel slechtere situatie voorbereid, dan het in werkelijkheid was. Tot nu toe (we moeten nog een heel deel van de wild coast rijden) viel het ons erg mee. Er zijn heel veel wegwerkzaamheden. En dan moet je je voorstellen dat er over een lengte van 30 kilometer non stop wegwerkzaamheden zijn, waarbij je maar een enkele machine of werkvoertuig ziet, maar voornamelijk heel veel mensen. Veel van hen zie je met een schep in hun hand, een ander ligt net naast de rijbaan waarop het verkeer voorbij dendert voorover op zijn buik met zijn handen in de grond te spitten en weer een ander staat met zijn armen over elkaar naar zijn collega’s te kijken. Langs de route staan mensen, veelal vrouwen, met een vlag te zwaaien om het voorbijrijdende verkeer op de werkzaamheden te wijzen.  Deze werkzaamheden zorgen uiteraard voor vertraging. En als je dan net denkt dat de wegwerkzaamheden voorbij zijn, dient zich een nieuw traject met wegwerkzaamheden aan.

Daarnaast zijn er ook stukken waar je 100 of 120 km per uur mag rijden, maar waar een vrachtwagen voor je maar 30 km per uur rijdt! Wij hebben niet goed kunnen ontdekken waarom dit is, maar we vermoeden dat dit komt omdat ze heel zwaar beladen zijn en de weg veel bochten en dalingen kent. Het is hier niet altijd makkelijk om verantwoord in te halen. Zuid Afrikanen halen hier soms echt onverantwoorde inhaalmanoeuvres uit, waarbij wij met geknepen billen in de auto zitten. Er is veel controle op de weg en we hebben meer dan eens gezien dan zo’n chauffeur van de weg wordt gehaald. Het loslopende vee zijn we ook zeker tegengekomen: varkens, koeien, ezels, geiten, schapen, paarden, ganzen. Deze dieren lopen soms midden op de snelweg. Ook rolde er ineens een hele grote tak van de berg af naar beneden, vlak voor onze auto terwijl we zo’n 80 km per uur reden. Ik keek gelijk omhoog om te zien hoe dit kon gebeuren. Ik zag nog net een man met een zaag staan die de boom aan het omzagen was. Dit zonder enige afzetting of wat dan ook. Dit soort dingen zouden bij ons nooit gebeuren.
Behalve alert zijn op de verkeerssituatie zijn we ook gewaarschuwd dat we in dit deel van Zuid Afrika niet alle mensen kunnen vertrouwen. Annetjie, onze vorige host, vertelde ons al dat in Oos London niet elk strand veilig is om naartoe te gaan. Nahoon beach, waar wij zijn geweest, is prima. Maar er zijn ook stranden waar mensen zich in de bosjes verstoppen om te voorschijn te komen wanneer ze iemand met een camera, telefoon of andere waardevolle spullen zien. Toeristen zijn dan bij uitstek het ultieme doelwit. We vragen hier altijd aan de locals hoe het zit met de veiligheid. Ook Annetjie gaf ons deze tip mee. Overigens gaf Annetjie, en ook andere mensen die we hebben gesproken, aan dat het op dat gebied veilig is om de route langs de wild coast te rijden. Het is alleen belangrijk om niet te stoppen op afgelegen gebieden. Eerder maakten wij overal spontane stops om foto’s te maken, dan is nu niet heel handig om te doen. Ook bij verkeerslichten en andere plaatsen waar je stilstaat alle waardevolle spullen uit zicht houden. Dat vind ik wel erg jammer, want juist in dit deel van Zuid Afrika zijn de mensen en de situatie zo fotogeniek! Een fantastische plek voor straatfotografie! Dit is het echte Afrika.
Zo reden we door de stad Mthatha. We konden onze ogen bijna niet geloven: wat een enorme puinbak! We reden door een grote, drukke, lange winkelstraat met allerlei zijstraten en een grote Mall. Overal, maar dan ook overal waar je kon kijken lag afval. Op sommige plaatsen hopen afval, op de wegen platgereden en platgestampt afval. Iedereen liep kriskras door het drukke verkeer midden op de weg. Winkelwagentjes op zijn kant neergegooid om als zitplaats te gebruiken. Het leek wel alsof er in deze stad geen regels bestaan! Politie hebben we wel overduidelijk gezien, maar van orde was geen sprake. Alleen het rode verkeerslicht leek voor iedereen een duidelijk signaal te zijn. Vooral Jaap kreeg het daar erg benauwd van. Toen we voor het laatste verkeerslicht stonden te wachten, kwam er plots een demonstrerende menigte voorbij. Gelukkig kwamen zij vredelievend over. Ze zongen liederen en liepen met grote borden met leuzen erop. Maar als zo’n grote stoet mensen voorbij je auto trekt in je volledig insluit, ben je ook weer blij om door te kunnen rijden. 

We zijn helemaal goed en veilig aangekomen in Port St. Johns. We hadden hier een huisje geboekt met een mooi uitzicht op het strand. Na ruim 4,5 uur rijden, en na alle waarschuwingen, waren we blij op plaats van bestemming te zijn. Het fijne aan deze accommodatie is, is dat er ook een restaurant bij hoort. Dat betekent dat we niet meer de deur uit zouden hoeven op zoek naar een geschikt restaurant.  Echter toen ik opzoek ging naar de receptie om in te checken zag het restaurant er zo verlaten uit. Ook de receptie zag er stil uit. Na veel roepen, kloppen en rondlopen, kwam er geen enkele reactie. ‘Zou deze accommodatie failliet zijn?’ ging er even door me heen. Ik hoorde wat schuifelen, maar dat bleek de hond te zijn. Ik hoorde hem niet alleen, maar rook hem ook… Net toen ik naar de auto wilde lopen om tegen Jaap te zeggen dat ik dacht dat we op zoek moesten naar een ander onderkomen, riep ik nog één keer en toen kwam er een reactie terug. De eigenaresse kwam te voorschijn uit haar eigen huis. Ze wees ons de weg naar een groot huis op de top van de berg. Ze ging ons voor en liet het huis zien. Een grote woonkamer, keuken en 3 deuren. Het was een totale verrassing voor ons dat dit huis de leefruimte (woonkamer, keuken, terras) deelt en achter elke deur schuilt een privé slaapkamer met privé badkamer. De eigenaresse vertelde ons dat er nog meer gasten verblijven. Zo komt het dat wij tijdens onze reis werkelijk heel veel aspecten meepikken van dit veelzijdige land. We verblijven nu met 3 Zuid Afrikanen in dit huis. Ze zijn heel aardig en Bas kreeg gelijk een zak snoepjes van hen. Vooraf heb ik me heel goed ingelezen in alle accommodaties en ik heb het gemeenschappelijke karakter van dit verblijf nergens kunnen terugvinden. Reizen brengt een heleboel verrassingen met zich mee! Evenals het antwoord van de eigenaresse op mijn vraag of we in het restaurant konden eten. Ze antwoordde dat het zo rustig was deze periode dat ze het restaurant spontaan voor een tijdje gesloten heeft en het voltallige personeel deze komende periode naar huis heeft gestuurd. Dat kan dus ook! Dan heb je zomaar even geen inkomen! Voor ons ook niet de meest gewenste situatie, want nu moesten we toch op zoek naar een restaurant. De eigenaresse verwees ons naar het backpackers verblijf hier vlakbij. Dit is ook een geheel nieuwe ervaring voor ons geworden! Harde muziek schalde uit de boxen, lokale mensen liepen in en uit, evenals een verdwaalde Europese backpacker. Bas en Anne dansten samen op het podium op de luide muziek. Ze moesten hun energie duidelijk kwijt na zoveel uur in de auto. Hier zijn de mensen overal heel relaxt, maar bij deze backpackers accommodatie helemaal. Bijna een uur hebben we op ons eten moeten wachten, wat overigens wel heerlijk was. Tijdens het wachten op het eten werden we vermaakt door de wilde ezels die hier rondliepen en ook zo het backpackers verblijf in lopen. Bas kreeg gelijk een wortel om aan ze te voeren. Ze bleven wat hangen, om vervolgens richting de slaapzalen van de backpackers te gaan. We hadden graag nog een toetje willen bestellen, maar na het lange wachten op ons eten, durfden we dit niet zo goed meer aan. 

We wilden nog even langs het strand gaan. Na een hele dag regen, was het nu even droog. Vooraf hadden we aan de eigenaresse gevraagd of het voor ons veilig zou zijn om het strand op te gaan. Ze gaf aan dat het volledig veilig was en dat men geen criminaliteit kent in deze omgeving. Dat staat wel wat in contrast met de verhalen die we van Annetjie hebben gehoord en van wat we op internet hebben gelezen. Met het idee dat de locals het het allerbeste weten, hebben we de auto geparkeerd. De koeien lopen hier op het strand. Dat is echt een fantastisch plaatje! We parkeerden onze auto een paar plaatsen vanaf een auto waar een groepje Zuid Afrikanen met flessen drank half uit een auto hing met harde muziek en dat op een donderdagmiddag om 17.00 uur. Ik besloot alleen uit te stappen om eerst even de sfeer te proeven voor we met het hele gezin uit zouden stappen en onze auto zouden achterlaten met bagage erin. Omdat we maar één nachtje op deze locatie blijven, laden we niet de hele auto uit. Terwijl ik uitstapte en richting het strand liep, startte er direct een andere auto die verderop geparkeerd stond zijn motor en die kwam precies naast onze auto staan, terwijl het parkeerterrein verder helemaal leeg was. Dit was een klein, oud autootje met geheel geblindeerde ramen, waardoor ik niet kon zien wie erin zat. Dat kan toeval zijn, maar het gaf mij geen goed gevoel. Hierop ben ik direct ingestapt en zijn we teruggegaan naar ons huisje. Jaap voelde precies hetzelfde. Misschien zijn we te voorzichtig en hadden we een heerlijke strandwandeling kunnen maken. Ik weet het niet…

Bas en Anne lagen vanavond lekker vroeg op bed. Morgen gaan we onze route langs de wild coast vervolgen. Morgen rijden we naar Port Shepstone. Daar blijven we ook één nachtje en daarna rijden we door naar St. Lucia. Een hele bekende plaats waar veel toeristen komen om de krokodillen en nijlpaarden te bewonderen die daar in overvloed zijn. De nijlpaarden schijnen daar ’s avonds zelfs door het dorp te lopen!