Midrand, 2-2-2019

2 februari 2019 - Centurion, Zuid-Afrika

Vanmiddag zijn we aangekomen in ons laatste huisje, en daarmee zijn we aangekomen in huisje nummer 17. Dit keer verblijven we vlakbij Johannesburg en daarmee vlakbij de luchthaven. De overvliegende vliegtuigen herinneren ons eraan dat wij over 48 uur weer teruggaan naar ons eigen mooie Nederland. Morgen gaan we hier nog genieten en onze nieuwe omgeving verkennen. Maandag zal vooral in het teken staan van onze terugreis. 

Maar eerst willen we graag nog vertellen over onze belevenissen in Drakensbergen. Ik heb het al eerder geschreven, maar het is daar echt prachtig! Wat hebben we genoten van ons hele grote huis me een subliem uitzicht over de bergen. Gistermorgen begon de dag heel regenachtig, evenals de hele nacht. Gelukkig klaarde het daarna op en zijn we richting Monks Cowl vertrokken om een hike te maken. Een werkelijk prachtig gebergte waar je meerdere wandeling kunt maken, variërend in duur en zwaarte. Vooraf hebben we wat informatie ingewonnen. De kortste en makkelijkste wandeling werd ons aangeraden te maken en deze moest goed te doen zijn voor ons gezinnetje. Het zou een half uur heen naar de waterval zijn en een half uur terug. In de praktijk pakte dat voor ons toch iets anders uit. Na 5 kwartier wandelen kwamen we aan bij de waterval. We hadden er een fantastische tocht opzitten, waarbij we over een bergpad liepen en de mooiste uitzichten tegenkwamen! Bas was onderweg gestruikeld. Dat kan gebeuren, maar het was vervelend omdat we onderweg niet veel mee hadden om de wond te verzorgen. Hij was behoorlijk in tranen. Aangekomen bij de waterval stond er een bankje op ons te wachten en daar zaten we om Bas te troosten en even bij te komen van de tocht. Dat kleine mannetje liep dat hele stuk toch maar mooi even zelf met zijn korte pootjes. Anne zat lekker in de rugdrager. Bij de waterval hadden we haar van de rug gehaald en in het zitje op de grond gezet. Dat is het fijne aan deze rugdrager, je kunt hem ook op de grond zetten en dan is het een soort van stoeltje. Doordat het bergpad niet vlak is, drukte Jaap de onderkant van het stoeltje stevig met zijn voet op de grond. Na enige tijd gerust te hebben, wilde Jaap een foto van mij en Bas bij de waterval maken. Terwijl hij dit deed,zette hij een stap opzij bij het bepalen van zijn compositie. Daarmee vergat hij dat hij het stoeltje van Anne vast had. We zagen het gebeuren en waren te laat om haar op te vangen… Ze viel plat op haar gezicht, zonder zich op te kunnen vangen… Haar hele gezicht, kleren, alles zat gelijk onder het bloed. Niet alleen Anne huilde hysterisch, Bas ook. Hij raakte helemaal in paniek door al het bloed. Wat een toestand! En dan sta je op een afgelegen oord, waar niets of niemand is. Nadat we de rust erin hebben gekregen zijn we verder gaan wandelen. De lucht boven ons werd al wat dreigender en een regenbui, zoals die hier kunnen zijn, konden we ook niet echt gebruiken. Pas ’s avonds mochten we in Anne’s mondje kijken. Er bleek een scheurtje in haar bovenlip te zitten. Het viel gelukkig mee. Een lip, en vooral met deze warmte, kan behoorlijk bloeden.
Ook waren de weergoden ons goedgezind en bleef het droog. Aan het einde van de tocht waren we allemaal bekaf, Anne was zelfs op Jaaps rug in slaap gevallen. Toen we er bijna waren, kwamen we 7 wilde paarden op het smalle bergpad tegen! Het pad was te smal om de paarden te kunnen passeren. En eerlijk gezegd zijn wij ook niet zulke helden met paarden en al helemaal niet als ze wild zijn. Jaap sommeerde ons om snel de wildernis, grenzende aan het pad in te klimmen. We hebben ons opgetrokken aan een paar bomen en gewacht tot de paarden op een breder stuk van het pad stonden zodat we ze wel konden passeren. Terwijl we daar stonden hebben we ook wel erg gelachen om de situatie. 

Onze koude colaatjes en tosti’s smaakten extra lekker na deze best pittige inspanning. Daarna zijn we naar ons huisje teruggereden, waar we nog even hebben genoten van het zonnetje. Deze werd echter snel verdreven door donkere onweerswolken. Niet veel later barstte de onweersbui los. Anne lag lekker in haar eigen tentbedje te slapen, en Jaap, Bas en ik lagen heerlijk te rusten in onze serre, waarbij we vanaf een veilige plek het onweer konden aanschouwen in de bergen.

Vanmorgen hadden we ons laatste ontbijtje op deze pracht locatie. Ook de apen die ons vergezeld hebben deze dagen kwamen nog even op bezoek. De tafel stond gedekt en terwijl deze even onbemand was, vlak voor we zouden aanschuiven, hoorden we allemaal gerinkel. De brutaalste van het stel was op de tafel gedoken om het brood weg te graaien. Boefjes zijn het! Deze dagen hebben ze vaak op ons dak gezeten, waarbij ze één keer flinke ruzie hadden, dat gaat er dan pittig aan toe!

Een rit van 4,5 uur heeft ons vandaag naar Midrand gebracht. We zijn naar Mall of Africa gegaan om te eten. Dit is het grootste winkelcentrum van heel Zuid Afrika. We hebben maar een heel klein deel gezien, maar wat een enorme luxe hier! 

 

3 Reacties

  1. Hannie:
    2 februari 2019
    Ik heb weer genoten van jullie reisavonturen. Geniet nog even van het heerlijke klimaat en de fantastische omgeving want het zit er bijna op.
    En oh wat heb ik een verlang!!
    En wat had ik Bas en Anne graag willen troosten nadat ze zo lelijk gevallen zijn.
    Maar het zijn echte bikkels hoor!!
    Dikke kus allemaal 😘
  2. Gre Kerrebijn:
    2 februari 2019
    Wat een belevenissen, prachtige reisverhalen en foto's. Voor jullie alvast een goede en veilige rerugreis. Geniet nog even. Allemaal een dikke knuf van tante Gre. 🤗🙏💋
  3. Afra:
    2 februari 2019
    Jullie hebben weer een heel avontuur beleeft,wat een bikkel is het toch die Bas,zolang het wandelen volhouden.💪🏻En dat met een zere knie,en dan de prinses ook nog vallen,arme meid
    Het huis en de omgeving daar is echt schitterend mooi,ik denk dat Willem en Maxima dit ook als onderkomen hebben als ze op vakantie gaan.veel plezier nog deze 2 dagen.......en wat zullen we blij zijn als het dinsdag is😘