Kaapstad, 13-12-2018

Ik kan zeggen dat we steeds meer beginnen te wennen, hier in het mooie Zuid Afrika. De vermoeidheid van de reis zijn we te boven en we beginnen al iets meer wegwijs te worden.
Toen we dinsdag voor het eerst met onze auto de weg opgingen was dat best even wennen. Ze rijden hier links. Dat is sowieso wennen, vooral als je dan gelijk in een drukke stad als Kaapstad de weg op gaat. Ook met simpele dingen als je auto parkeren is het even je weg vinden. Inmiddels weten we dat er verschillende soorten parkeerwachten zijn. Zo zijn er parkeerwachten met gele vestjes aan: dat zijn mensen die zelf zo’n vestje aantrekken en je aanspreken dat ze op je auto zullen passen tijdens je afwezigheid. Ze hopen op een fooitje, zodat ze iets kunnen verdienen. En de parkeerwachten met blauw/oranje vestjes: dit zijn officiële parkeerwachten en die houden precies bij hoe lang je geparkeerd staat, zodat je daarna bij hen kunt afrekenen.
De Zuid Afrikanen spreken je op die momenten gelijk aan, evenals een dame in de parkeergarage die gelijk naar je toekomt met de vraag of ze je auto mag wassen. Aangezien onze auto net van het verhuurbedrijf komt, was die schoonmaakbeurt nog niet nodig. Wanneer je dat zegt, is het prima. Ze nemen genoegen met het antwoord en maken vervolgens een vriendelijk praatje, in ons geval veelal over de kindjes. Vooral Anne had vandaag veel bekijks. We hebben een Zuid Afrikaanse jurk voor haar gekocht. Alle Zuid Afrikaanse vrouwen waren helemaal weg van haar!

Gisterochtend hebben we Bo Kaap bezocht. Een wijk in Kaapstad met felgekleurde huisjes. De bewoners van de wijk stammen af van de voormalige slaven, die in de 18e eeuw vanuit Zuidoost-Azië naar Kaapstad zijn gebracht door de Nederlandse VOC’ers. Tijdens de periode van slavernij was het voor de slaven verboden kleurige kleding te dragen. Toen in 1838 de slavernij werd afgeschaft, werd dit dubbel en dwars gevierd o.a. door de wijk heel kleurrijk te maken.
Daarna zijn we doorgegaan naar Long street en Greenmarket square. Een plein met vele verkopers van Afrikaanse souvenirs, hier hebben we de jurk voor Anne gekocht. Als je in de stad bent, zie je dat er hier ook veel armoede heerst. Mensen die op straat liggen te slapen, tieners die aan het bedelen zijn. Ook kennen ze hier het fenomeen ‘Daklozenkrant’. Eén van de verkopers kwam op ons af in de hoop zijn krantje te kunnen verkopen. Hij vroeg waar we vandaan kwamen, en vervolgens kon hij met wat Nederlandse woorden uitleggen dat het de Daklozenkrant was die hij verkocht. We hebben een krantje bij hem gekocht.
Als wij ergens in een winkelgebied lopen, is Bas altijd degene die gelijk vraagt of we ‘een koppie’ gaan drinken. Hij houdt zo van de gezelligheid die dat met zich meebrengt en hij laat zich graag verwennen met iets lekkers. Ook nu kwam de vraag of we ergens wat zouden gaan eten. Bas wilde graag ijs. Op de hoek bij Marketsquare zit een KFC waar we naar binnen zijn gegaan om een ijsje te eten. IK wilde er een kippenpootje, als tussendoortje, bij bestellen. De dame die de bestelling opnam raadde een beker met kip aan, die we vervolgens bestelden. Toen Jaap met de bestelling kwam aanlopen, moesten Bas en ik allebei lachen. Dit was een gigantische beker met allerlei soorten kip en patat. Hier zouden wij twee dagen van kunnen eten! Zittend naast het raam, etend van onze kip, hadden we goed uitzicht op de straat. Je ziet dan een hoop, je ziet het echte leven. Net toen wij tot de conclusie kwamen dat we deze beker met kip echt niet op zouden gaan krijgen, kwam er een jongen voor het raam staan. Ik schat hem begin 20, een grijsbruine deken om zichzelf heen gewikkeld, met een ingevallen gezicht, verdwaasd staande ogen en een half uitgevallen gebit. Vanachter het raam gebaarde hij of hij ons overgebleven eten mocht hebben. Ik ben naar buiten gelopen en heb hem dit gegeven. Toen ik hem in zijn ogen keek, en hij mij bedankte, bekroop me echt het gevoel: het is maar net waar je wiegje staat, en welke keuzes je tijdens je levenspad maakt binnen de mogelijkheden die je hebt…

Na al deze bezichtigingen en stadse indrukken was het tijd voor een verfrissende duik! Vlakbij onze verblijfplaats is een prachtig zwembad Sea Point Pavilion. Op een unieke plaats met uitzicht op de Atlantische oceaan en Robbeneiland, en aan de andere kant de boulevard van Sea Point en Lion’s Head. Wat dit uitstapje vooral bijzonder maakte, was dat we ons volledig tussen de locals begaven. Waar Bas normaal een waterrat is en niet uit het zwembad te krijgen is, was hij nu na een kwartier uitgekeken en wilde het water niet meer in. Met een beteuterd gezicht kwam hij naast mij zitten op een bankje om te vertellen dat hij het zwemmen spannend vond. ‘De bruine kindjes willen allemaal met me spelen, maar ik weet niet wat ze zeggen want ze hebben andere woorden en dan snap ik het niet.’ Bas en Anne hadden inderdaad heel wat bekijks in het zwembad. Anne vond het heerlijk in het water en kreeg er geen genoeg van. Ze genoot van alle nieuwsgierige kindjes die om haar heen kwamen staan en haar soms zelfs even wilde aanraken.
Sea Point is een prachtige plaats, waar je met uitzicht op de oceaan heerlijke pannenkoeken kunt eten. Aangezien wij dat allemaal heel erg lekker vinden, hebben we dit niet aan ons voorbij laten gaan.
Met gevulde buiken zijn we nog snel een grote supermarkt ingedoken, om wat babyvoeding voor Anne te scoren. Ik ben helemaal gerustgesteld, alles is hier te koop! Natuurlijk is alles hier te koop, hier wonen ook kinderen. Maar het is toch fijn om dat allemaal met eigen ogen te zien!

Vanmorgen stond de wekker vroeg. We gingen om 8.00 uur de deur uit op weg naar de Ferry die ons naar Robbeneiland zou brengen. Robbeneiland, het eiland waar Nelson Mandela 18 jaar heeft vastgezeten.  Een tour waarvan Jaap en ik thuis al hadden besloten dat we deze graag wilden maken en waarvoor we vanuit Nederland al kaartjes hadden geboekt. We vroegen ons af of het allemaal zou lukken met Bas en Anne mee, maar met de nodige voorzorgsmaatregelen (lees: chips en iPads mee) zijn we er gewoon op afgegaan om ter plaatse te ontdekken of het een goede beslissing zou zijn om met twee jonkies deze tocht te maken. Ze zouden immers ook de hele boek op stelten kunnen zetten, maar het is fantastisch gegaan! We hebben ze niet gehoord. De chips is niet eens opgegaan, en de iPad heeft op de terugweg in de boot even aangestaan.
We zijn heel blij dat we deze tocht, die begon met een tocht op een ‘hele wiebelige zee’, hebben gemaakt. ‘Mama, de zee is wel heel erg wiebelig,’ waren de woorden van Bas en hij had gelijk. De overtochten waren pittig, de oceaan was wat onstuimig.
Blij met de vaste grond onder onze voeten, liepen we naar een grote touringcar. Hierin werden we over het eiland rondgereden, terwijl een gids ons alles vertelde. Na de bustour, kwamen we bij één van de cellencomplexen aan. In één van de grote, gezamenlijke cellen vertelde een oud gevangene  over het leven op Robbeneiland. Heel indrukwekkend om zijn verhaal te horen. Vervolgens zijn we naar  ‘B seksie’ gewandeld om daar naar binnen te gaan. Eerst naar de buitenplaats, waar Nelson Mandela zijn dagboek, welke hij stiekem schreef, verstopte in de tuin om te voorkomen dat deze gevonden zou worden. Vervolgens mochten we de vierde cel aan de rechterkant bekijken, de cel waar Nelson Mandela het grootste deel van zijn gevangenschap op Robbeneiland verbleef. Een indrukkende dag, die er toe heeft geleid dat ik het boek van Nelson Mandela zeker zal gaan lezen en waarvan ik vermoed dat het een aanrader is!

Na een eveneens onstuimige terugtocht naar Kaapstad, hebben we een speeltuintje opgezocht om daarna het Two Oceans Aquarium te bezoeken. Een prachtig aquarium, waar we allemaal hebben genoten. Vol indrukken en mooie herinneringen zijn we teruggegaan naar ons hotel, om daar te eten.