Kaapstad 12-12-2018

Een vertrouwd geluid op de ramen maakte mij vanmorgen al vroeg wakker. Omdat je altijd even moeten wennen  aan alle nieuwe omgevingsgeluiden, en ik mijn oren slecht kon geloven, liep ik naar het raam om de lamellen opzij te schuiven.  Het regende! Dat is hier vrij bijzonder, zelfs zo bijzonder dat de droogte in de omgeving het afgelopen jaar veel in het nieuws is geweest onder de naam ‘Day Zero’. De dag waarop er geen water meer uit de kraan zou komen. Er zijn hier dan ook overal waterrestricties. Een week voor ons vertrek naar Kaapstad is de waterrestrictie van leven 5 naar level 3 teruggedrongen. Dit houdt in dat het nu is toegestaan om maximaal 105 liter water per dag per persoon te gebruiken, in plaats van de 50 liter die eerder gold. Dat is goed nieuws voor de Afrikanen, want zij stonden met flessen en jerrycans in de rij om drinkwater te bemachtigen. Ook voor ons als toerist gelden de restricties. Een spreuk/regel die je hier boven de toiletten vindt:

‘If it’s yellow, let it mellow. If it’s brown, flush it down’

Een lange douche of een goed gevulde badkuip zijn voor ons in Nederland heel normaal, maar ook in onze doucheruimte staat een emmer om het douchewater op te vangen, zodat je daar later het toilet mee kan doortrekken. En daarbij het dringende verzoek niet langer dan 2 tot 3 minuten te douchen.

Die tikkende regen op de ruiten, terwijl je nog in bed ligt, gaf direct een vertrouwd gevoel. Ook Bas en Anne voelen zich al helemaal op hun gemak hier. Toen we gistermiddag terugkwamen van onze wandeling naar Waterfront, trok Bas bij binnenkomst direct zijn schoenen uit en die van Anne, om ze daarna keurig op de deurmat te zetten bij de hoofdingang van ons verblijf. Daar moesten we wel om lachen. Waar we nu verblijven zou ik willen omschrijven als een soort van kleinschalig hotel, waar een gastvrouw en een gastheer zijn die het verblijf heel persoonlijk maken en die zeer betrokken zijn bij hum gasten.

Gister stond in het teken van koffers uitpakken en reorganiseren. Voor de vlucht hadden we alle bagage van iedereen over de verschillende koffers en tassen verdeeld, voor het geval er een koffer niet zou aankomen en om de kilo’s goed te verdelen. De komende twee maanden zijn we steeds op doorreis dus is het wel belangrijk dat alles overzichtelijk is ingepakt om frustraties te voorkomen J
Halverwege de reorganisatie werd er op de deur geklopt. De huurauto was er al! Twee vlotte Zuid Afrikaanse jonge heren (met gouden tand) kwamen een vrij nieuwe witte Toyota Coralla brengen. Waar we vooraf via allerlei kanalen zijn gewaarschuwd niet in te gaan op alle extra verzekeringen die ze je proberen te verkopen, gebeurde dit juist helemaal niet! Ze gaven zelf aan dat we ‘fully covered’ waren voor alles wat er onderweg zou kunnen gebeuren.  Dat was fijn, want als toerist moet je altijd alert zijn in dit soort situaties. Terwijl we met de heren de huurauto bekeken en uitleg kregen, voelden we voor het eerst het Zuid Afrikaanse zonnetje op onze huid! Wat een weertje! Heerlijk!

Na die heerlijke zonnestralen gevoeld te hebben besloten we te wandelen naar Waterfront. Wij verblijven in de wijk Greenpoint, het is een wandeling van zo’n 15 tot 20 minuten. Onderweg kwamen we de McDonalds tegen. Terwijl Anne sliep in de wagen, wilde Bas wel heel graag glijden van de McDonalds glijbaan en natuurlijk een Happy Meal eten.  Daarna door naar het Victoria & Alfred Waterfront, waar zich de historische haven van Kaapstad bevindt. Behalve de haven zijn er vooral  heel veel winkels te vinden, evenals een reuzenrad, treintje , maar ook helikoptervluchten. Dit gebied is geheel op toeristen gericht. Als je hier loopt heb je niet het gevoel aan de andere kant van de wereld te zijn. Zoveel luxe, en een hele Westerse aanblik.
Aan de rand van de haven, met uitzicht over het water, konden we in de verte Robbeneiland al zien liggen. Daar zullen wij morgenochtend  vroeg naar toe varen en een rondleiding krijgen van een ex-gevangene. Terwijl we stonden te turen naar Robbeneiland, kwamen we een groep Nederlands tegen die een groepsrondreis maakte. Zij kwamen van Johannesburg, en maakten onze reis in tegengestelde richting. Alles wat wij nog gaan zien moet zo prachtig zijn, aldus hun verhalen. Wat een vooruitzicht!

Aan het einde van de middag zijn we met onze auto naar Mouille point gereden, naar een klein strandje. Gewapend met een emmer en schep, en een gevulde koelbox hebben we heerlijk genoten van de ondergaande zon, het kabbelende water en het besef nu echt in Zuid Afrika te zijn.
Overigens waren wij niet de enige met een gevulde koelbox. Picknicken hoort hier echt bij het dagelijks leven van de Zuid Afrikanen.