Ons eerste blog vanuit Zuid Afrika!

Jaap en  de kindjes liggen nog heerlijk te slapen. Het is hier nu half 7 ’s morgens. Vannacht zijn we iets na middernacht aangekomen bij onze Lodge in Kaapstad. Terwijl ik nu sta te popelen om m’n bed uit te springen, te douchen en om op ontdekkingstocht te gaan, houd ik me nog even in. Na de lange reisdag van gister is het wel fijn dat er nog wat uurtjes slaap gepakt worden. 
De kids hebben we gistermorgen om 5 uur wakker gemaakt. Het was nog even spannend hoe ze wakker zouden worden; Bas en Anne hadden allebei hoge koorts zondag. Waar Anne met paracetamol weer vrolijk door het huis heen dartelde, was Bas te ziek om de bank uit te komen. Gewapend met de thermometer en zetpillen, maakte ik hem wakker. ‘Wat kom je doen, mama?’ ‘We gaan op reis Bas.’ ‘Is het vandaag de dag dat we naar Zuid Afrika gaan?’ Waar ik normaalgesproken  nogal eens al mijn overtuigingskracht nodig heb om Bas ’s morgens uit zijn bed te krijgen, kwam hij nu direct rechtop om met een lach van oor tot oor, springend op zijn bed te roepen: ‘We gaan naar Zuid Afrika!’ Hij ging direct door naar de kamer van zuslief om haar wakker te maken en te vertellen dat het vandaag de grote dag was, waar we zo lang naar hebben uitgekeken!

Met een volgeladen auto vertrokken we, met bappie Thoom de Koe achter het stuur, naar Schiphol. Vooraf is er nog even nagedacht over de bessies: zouden zij wel of niet afreizen naar Schiphol om ons uit te zwaaien. Na enig overleg is besloten om de bessies thuis te laten. Het risico op ‘Hello, Goodbye achtige’ taferelen was te groot. De bessies vinden het maar helemaal niets, dat wij zo lang op reis gaan, met twee kleine hummels mee die zij nu een hele tijd moeten missen.

Bij aankomst op Schiphol is echt voelbaar dat het grote avontuur gaat beginnen. Waarbij het thuis nog voelt als iets ‘heel groots’ om met een dreumes van 16 maanden en een peuter van 3 jaar oud naar de andere kant van de wereld te vliegen, is dat gevoel op Schiphol direct weg. We hebben heel veel gezinnen gezien die op reis gaan, met soms nog jongere kinderen. Ook onze vlucht was een kinderrijke vlucht!
Dat ze bij KLM wel aan kinderen gewend zijn, werd al snel duidelijk. Terwijl we aansloten in de rij om onze bagage af te geven, werden we vrijwel gelijk door een grondstewardess gevraagd mee te komen naar een balie aan de andere kant waar het een stuk rustiger was. We werden meteen geholpen en hoe! Een alleraardigste dame van KLM gaf ons direct allemaal een taak: mama moest de kofferlabels schrijven, papa de bagage op de band zetten en Bas moest helpen koffers stickeren. Wat was hij trots! Alle koffers kregen drie stickers van hem en daarna mocht hij op de stewardessenknop drukken om de koffers op transport naar het vliegtuig te zetten. Dat het even duurde voor al die stickers geplakt waren, maakte niet iets. Er werd alle tijd genomen!

Bas raakte op Schiphol niet uitgekeken: alle grote vliegtuigen die te zien waren vanachter het raam, de mooie grote kerstboom met gouden ballen en lichtjes, alle letters en symbolen die we tegenkwamen moesten we op verzoek van Bas uitleggen. En voor Anne hadden we bedacht haar heerlijk rond te laten lopen om zoveel mogelijk energie te verbruiken, zodat ze lekker zou kunnen gaan slapen in het vliegtuig. Tijdens de 11,5 uur durende vlucht bleek Anne andere plannen te hebben. Ze heeft hooguit een half uur geslapen. De overige tijd was ze wakker! Veelal lief en rustig, maar af en toe ook wel protesterend, omdat ze het hele vliegtuig wilde gaan verkennen, of omdat de gordel niet helemaal haar ding was. We hadden best veel turbulentie onderweg, waardoor we vaak in de riemen moesten. Maar gelukkig bracht de tas van mama op die momenten verlichting. Elke keer werd er weer iets anders uit getoverd: een snoepje, een koekje, een Volendammer flip (ja, die gaan we missen!) en kadootjes!

Bas was tijdens de hele vlucht in zijn knollentuin: een eigen tv scherm waar je de hele dag naar mag kijken, en waarop je Angry Birds kan spelen samen met papa en mama, dat is toch fantastisch! De vraag: ‘Wanneer zijn we er?’ werd de eerste keer 100 meter voorbij het Motel gesteld en tijdens de vlucht werd deze ook zeker elk uur herhaald, en de laatste drie uur nog wel wat vaker ;-) Maar middels het schermpje, waarop de afgelegde route te zien is, konden we hem heel mooi duidelijk maken  waar het vliegtuig op dat moment was. We zaten naast het raam en hadden onderweg prachtige uitzichten. Vooral boven de Sahara was het schitterend! Het was zo helder, dat we alles heel goed konden zien. Kortom een goede, maar lange vlucht met een prachtige uitspraak van Bas als toetje nadat het vliegtuig stil stond op Afrikaanse bodem en Bas de donkere nacht in keek vanuit zijn raampje: ‘Het is nu al prachtig in Zuid Afrika!’

In de aankomsthal stond een aardige meneer ons op te wachten met een bordje ‘Annemarie van Vlaanderen’. Hij wilde gelijk met Bas op de foto en heeft ons samen met alle bagage naar onze lodge gebracht. Al kwamen we rond middernacht aan, we werden allerhartelijkst ontvangen. We verblijven in een kleinschalige accommodatie, waarbij de gastvrouw op ons heeft gewacht om ons welkom te heten en te helpen met de bagage.
Straks wordt onze huurauto afgeleverd, maar eerst nog even douchen en genieten van ons eerste Zuid Afrikaanse ontbijtje!