Plettenberg bay, Tsitsikamma, 10-1-2018

Wat een indrukwekkende dag was het vandaag. Ik hoop dat ik jullie hier op papier een klein beetje kan laten beleven wat wij vandaag hebben beleefd. 
We hebben vandaag Kurland Village bezocht. Tijdens één van mijn internetspeurtochten om deze reis samen te stellen, las ik over de mogelijkheid om Kurland Village te bezoeken. Dit is een geheel ‘niet toeristische’ activiteit. Kurland village is een dorpje, een arm township, met zo’n 6000 inwoners. Als wij op reis zijn, proberen wij altijd ‘het echte leven’ te zien. In Kaapstad hebben we township Langa bezocht. Een hele bijzondere ervaring, die we niet hadden willen missen. Het is wel een zeer toeristische, geplande tocht. 
De tocht die we vanmorgen gemaakt hebben, is hier niet mee te vergelijken. We zijn op pad gegaan met Pieter. Pieter, een oud politieagent die zich al jaren inzet voor de inwoners van Kurland Village, ontmoetten we bij een benzinepomp. Vandaar zijn we achter hem aangereden en zijn we de township ingereden. Pieter heeft ons meegenomen op een werkdag van hem. Een spontane tocht, waarbij we zouden zien wat er op ons pad zou komen. Allereerst hebben we de primary school bezocht. Hier had Pieter een afspraak met 2 Nederlandse dames die zich inzetten voor de sportactiviteiten in het dorp. Pieter legde ons uit hoe verschrikkelijk belangrijk sport, en met name rugby, hier is. Sport, evenals kunst en onderwijs zijn zo belangrijk omdat het de mensen hier een doel, betekenis en inhoud aan hun leven geeft. Er is een groot probleem met drank, drugs, seks en het op de wereld zetten van kinderen. Dit alles hangt samen met de gevolgen van de apartheid. Tijdens de apartheid, waarbij alle ‘zwarte’ mensen huis en haard moesten verlaten, omdat zij niet bij de ‘blanke’ mensen mochten wonen, zijn de townships ontstaan. De mensen in de townships kregen als loon voor het werk dat zij deden geen geld, maar goedkope drank (alcohol). Hierdoor ontstond er een groot probleem in deze wijken. Pieter vertelde dat er een positieve ontwikkeling gaande is in het dorp. Er is vooruitgang, maar het gaat langzaam, het zal zeker twee generaties duren voor er meer richting een wenselijke situatie wordt gegaan. 
De mensen hier in de township hebben een rolmodel nodig. Mensen die ze als voorbeeld zien, een motivator om hard te werken, en erin te geloven dat je je zelf kunt helpen, ondanks dat je heel arm bent. Onlangs heeft het rugbyteam heel goed gepresteerd. Nog niet eerder is een team uit een township zo hoog geëindigd. Dat is fantastisch en geeft de mensen hier een enorme boost. Recent is het een 21 jarige jongen gelukt om af te kicken van de crystal meth en deze jongeman doet nu, om te beginnen één keer per week, onder supervisie van Pieter vrijwilligerswerk op school. Deze jongen wensen we toe dat hij sterk genoeg mag zijn om op het rechte pad te blijven en dat hij een mooie toekomst tegemoet mag gaan, waarbij hij een rolmodel kan zijn.

We hebben de jongste groep van de primary school bezocht. Uiteraard heb ik een praatje gemaakt met de leerkracht. Een jonge dame die net haar diploma tot leerkracht heeft gehaald. Ze vertelde hoe moeilijk het soms is. 
De kinderen in de klas zijn afhankelijk van het eten dat zij op school krijgen. Thuis is er geen eten. De kinderen komen met lege magen aan op school. De overheid voorziet in een maaltijd voor de kinderen. Ook zag ik een doosje met mini appeltjes staan. Toen ik het openmaakte om erin te kijken, zag ik dat de appels zo ongelooflijk klein zijn(het formaat dat bij ons op de camping aan de appelbomen groeit en welke ik altijd weggooi omdat ze te klein zijn om iets mee te doen).Deze appels krijgen de kinderen vanuit de overheid.
Geld om papier te komen om op te schrijven, of mee te knutselen is er niet. De jonge leerkracht koopt dit van haar eigen salaris… Materialen als verf zijn er niet… Ze vertelde me dat ze laatst haar eigen lipstift gebruikte om met water te verdunnen om te kunnen vingerverven… 
Haar taak als leerkracht is veelal niet primair het lesgeven, maar het opvoeden van de kinderen. Deze kinderen kennen geen regels, weten niet hoe je iemand aanspreekt. Gedragsregels, omgangsnormen, of bv regels rondom toiletgang zijn onbekend. Deze kinderen worden op straat groot. 75% van de ouders heeft geen werk. Onderwijs is zo ontzettend belangrijk, omdat dit de enige weg is die tot verandering van de situatie kan leiden. 
Voor het verlaten van de school, riep de leerkracht Pieter nog en hield een schaar omhoog. Nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik Pieter wat er aan de hand was. Kinderen moeten zelf een schaar meenemen naar school, de school kan hier niet in voorzien. Sommige ouders hebben geen geld om een schaar, welke 6 Rand kost (ongeveer 40 eurocent) te kopen. Ze vroeg Pieter of hij scharen kan kopen. 

Tijdens ons bezoek aan Kurland regende het. Dat was jammer, en maakte dat wij niet lopend door de township zijn gegaan, maar met de auto. Terwijl we achter Pieter aanreden, reden we echt langs woningen die je soms niet eens de naam ‘krot’ kunt geven. Vreselijk… Ik had Pieter verteld dat we kinderkleding mee hadden om te geven aan de allerkleinsten. Hij bracht ons bij een soort winkeltje. Dit winkeltje was een stalen container waarin wij een alleraardigste vrouw ontmoetten. In het winkeltje lagen wat oude, vergeelde boeken, een paar Hawaï slingers, en een summier aanbod aan kinderkleding. Pieter legde uit dat deze dame geheel vrijwillig haar ‘winkeltje’ runt. De mensen uit de township, mogen hier komen halen wat ze nodig hebben (ze hoeven geen geld te betalen). Echter krijgen ze dit niet zomaar. Pieter wil de mensen binnen Kurland leren dat je eerst moet werken voor je iets krijgt. Al heb je geen baan, dan kun je bv afval verzamelen, zodat het gerecycled kan worden en zodat er gezamenlijk zorg gedragen, wordt voor een schone en nette woonomgeving. Je kunt je verzamelde afval inleveren bij deze dame, en daarmee ben je ook aan het werk geweest, waarna je iets mag meenemen uit het winkeltje. Samen met Bas en Anne hebben we hun te klein geworden kleding aan deze dame gegeven. Bas heeft haar geholpen met het uitpakken van de tassen en het uitstallen op de tafel. Terwijl alle kleding uit de tassen gehaald werd, ontkwam ik niet aan een gevoel van schaamte. Deze mensen hebben werkelijk niets, en wij hebben tassenvol bijna ongedragen kleding, soms zelfs nog met de kaartjes eraan… De dame van de winkel was zo ongelooflijk blij! Haar winkeltje was weer gevuld. Na wat doorvragen blijkt Pieter de enige te zijn die haar helpt. Ze is totaal afhankelijk van giften die Pieter krijgt en die dat bij haar brengt. Met eigen ogen heb ik gezien dat dat niet veel is. Er was bijna niets in het winkeltje voordat wij kwamen. Ook vertelde ze me dat ze gestrest was voor de middag. ’s Middags komen de kinderen uit school om afval te ruilen voor eten. De kinderen hebben na een schooldag veel honger en thuis is er geen eten. Echter had ze nu helemaal geen eten in haar winkeltje. Ze kon de kinderen niets geven. 
Daarna vertelde ze met tranen in haar ogen dat haar winkeltje een aantal keer geplunderd is. De container wordt dan opengebroken en alles wordt meegenomen. Echter zei ze daarop vol overtuiging dat ze blijft doorzetten, want dat ze gelooft in het goede wat haar winkeltje voor alle mensen hier in de township betekent. ‘It’s my baby’, zegt ze over haar winkeltje. Deze vrouw doet dit overigens geheel vrijwillig, ze verdient hier niets aan. 
Het horen van deze verhalen, de pure blijdschap en dankbaarheid bij het in ontvangst nemen van onze oude afgedankte kleding, vond ik hartverscheurend. 

Na het afgeven van de kleding hebben we de lokale crèche bezocht. Ongelooflijk! De crèche bevindt zich in het woonhuis, waar de crècheleidster woont. Op het moment dat wij er waren, waren er 43 kinderen aanwezig. Deze 43 kinderen lopen door het hele huis. Een garage, woonkamer en keuken, met nauwelijks tot geen meubels waar overal peuters rondhobbelen. We hebben welgeteld tien blokjes gezien, meer speelgoed of materialen waren er niet. Deze crèche is de enige voorziening in het hele dorp. Soms zijn er tot 73 kinderen tegelijk aanwezig. Het is werkelijk niet te bevatten… De grote wens is om een crèche te bouwen. De grond is er al, maar de financiën om het gebouw neer te zetten ontbreken. Evenals enig spelmateriaal… Ondanks het gebrek aan alle voorzieningen die bij ons tot de minimale basis behoren en zelfs als vanzelfsprekend worden  ervaren, is er geen gebrek aan enthousiasme, spontaniteit, plezier en vriendelijkheid. Wanneer ze horen dat Bas jarig is geweest, worden direct alle kinderen bij elkaar geroepen om luid voor hem te zingen. Vervolgens wordt speciaal voor Jaap het lied ‘Vader Jacob’ ingezet.
Ouders moeten 150 Rand (10 euro) per maand betalen om hun kind naar de crèche te laten gaan. Veel ouders kunnen zich dit bedrag niet veroorloven… 

Terwijl we met Pieter door het dorp rijden zien en merken we dat hij zeer geliefd is bij de inwoners. Ze spreken hem aan, groeten hem. We komen een moeder met een kind tegen die spontaan uitlegt waarom haar zoon niet op school is. Pieter legt ons uit dat wanneer hij kinderen tegenkomt in het dorp die op school horen te zitten, hij hen direct naar school brengt en daarna de ouders opzoekt om met hen te praten. Soms bezoekt een kind geen school, omdat de ouders het uniform niet kunnen betalen. In zo’n geval koopt Pieter dit voor hen. Pieter legt uit dat hij de mensen wil helpen, niet door de spullen te geven, maar door ze te leren dat ze er iets voor moeten doen. Als er in het dorp om groente gevraagd wordt, geeft hij geen groente, maar geeft hij zaden zodat zij zelf hun groente kunnen verbouwen. Zo is er nu een moestuin in het dorp waar de inwoners hun eigen groente verbouwen. 

Ook maken we een stop bij de lokale taverne, het café, waar wij een drankje krijgen aangeboden. Het is ochtend, waardoor er geen andere bezoekers zijn. Wij maken een praatje met de uitbater en de dame achter de bar. Deze taverne is een veel bezochte plaats. Tijdens het gesprek wordt ons al snel duidelijk dat er hier regelmatig opstootjes plaatsvinden. Dan is goed merkbaar dat er een drank- en drugsprobleem is. De uitbater legt uit dat sommige ouders direct na het storten van de kinderbijslag naar het café komen. De kinderbijslag, een system dat ze hier in Zuid Afrika ook kennen, is volgens Pieter een groot probleem. Sommige mensen zien dit als inkomen (zij hebben geen werk, dus dit is hun enige inkomen). Door meer kinderen op de wereld te zetten, stijgt hun inkomen… 
Na het bezoekje aan de taverne, hebben we het rugbyveld bezocht. Vol trots vertelt Pieter over deze zeer belangrijke sport voor Zuid Afrika, waar ook zijn hart ligt.

Een indruk voor het leven. Moet je dit dan willen tijdens een prachtige reis, geconfronteerd worden met de armoede van andere mensen, een situatie die je toch niet kunt veranderen? Ja, want wij vinden dat we oog moeten hebben voor onze medemens. We mogen onze ogen niet sluiten voor deze situaties en daarmee kiezen voor de makkelijke weg. Kunnen wij het leed van de wereld dragen? Nee, zeker niet! Kunnen wij, en met ons vele anderen die hun ogen hier voor openen iets veranderen? Ja, ik denk het wel. Hoe klein het ook is, wij hebben in ieder geval gezorgd dat de dame van het winkeltje zich vandaag enorm gesteund voelde in haar werkzaamheden, wij hebben haar een stukje warmte en compassie kunnen laten voelen. 

We laten alle indrukken van vandaag even bezinken. We zijn door Pieter uitgenodigd om bij een rugby training te komen kijken en om te picknicken met de kindjes aan een prachtig meer daar. Pieter is een hele fijne man en ik kan iedereen aanraden die naar dit mooie land gaat een afspraak te maken met hem om zijn werk met eigen ogen te zien en te ervaren. Het is zo indrukwekkend en je wordt er door geraakt! Dit is het echte leven voor heel veel mensen... Ook zou ik iedereen willen vragen wanneer je op zoek bent naar een goed doel om te steunen, denk aan Kurland Village. Elke euro, werkelijk elke euro gaat rechtstreeks naar de mensen. En niet om ze de spullen te geven, maar om ze te leren hoe ze zichzelf kunnen helpen om op te klimmen uit de armoede. Wij hadden vooraf niet betaald voor de tour. Na afloop zeiden wij tegen Pieter dat we nog moesten betalen. ‘Dat hoeft niet, ik heb jullie alleen maar meegenomen op mijn werkdag. Ik vind het belangrijk dat mensen hun ogen niet sluiten voor de werkelijkheid waar deze mensen in leven. Bedankt dat jullie met me mee wilden gaan.’ Uiteraard hebben wij Pieter betaald. Met het geld dat wij hem gaven zou hij scharen gaan kopen voor het klasje dat wij hebben bezocht. 
Na dit bezoek heb het gevoel dat je niet genoeg doet. Het liefste zou je alles willen veranderen voor deze mensen. Dat kunnen we niet... Wel kan ik jullie laten weten hoe het leven in Kurland Village is. Dat men op de goede weg is, maar dat er nog een lange weg is te gaan. Dat Pieter een fantastisch persoon is, die zich met hart en ziel inzet voor dit dorp met zijn mooie inwoners. En dat wij vandaag hele bijzondere mensen hebben ontmoet. 
We zitten op 40 minuten rijden van Kurland af de komende dagen. Misschien gaan we nog terug om de uitnodiging van Pieter aan te nemen. 

Na afloop reden we uit de township. Wij verwachtten een heel eind bij de bewoonde wereld af te zitten. Helemaal niet! En dat is juist niet te bevatten. Binnen één minuut reden we langs de toeristische attracties, waar rijkdom overheerst. 
Bas wilde heel graag Lawnwood Snake Sanctuary bezoeken. Eigenlijk stond het op zijn verjaardagslijstje, maar 3 parken op 1 dag werd iets teveel van het goede. En het was maar 3 minuten rijden vanaf Kurland. Bas is een echte slangenjongen! Zelfs de gids die ons rondleidde zei het. Ook hier een kleinschalig park, de gids die ons rondleidde maakte er een onvergetelijke middag van! Deze mensen leven met hart en ziel voor deze dieren. Heel veel informatie, we mochten de slangen eerst voelen en later mochten we slangen om onze nek. Uiteraard alleen de vriendelijke slangen en de niet gevaarlijke varianten. Bas wilde ze allemaal om ze nek. Zelfs een hele grote! Bij de Cobra vertelde wij ons verhaal over de Cobra in de emmer. Ook deze man beaamde dat dit een hele gevaarlijke situatie is geweest. Nu hebben we helemaal ontspannen op een veilige manier heel veel slangen kunnen zien en ervaren!

Daarna door naar ons nieuwe huisje in Tsitsikamma. We zitten hier heel erg landelijk. Uitzicht op de bergen. Pony’s, koeien en honden voor het huisje. In de achtertuin een zwembad, trampoline en speeltuintje. Er zijn kano’s die we mogen gebruiken om het water op te gaan. De laatste dagen merken we goed dat we in een dierrijk land zijn. Dit leidt tot fantastische ervaringen, maar ook minder fijne momenten. Gisteravond zat er een spin in de badkamer die zo groot was als mijn hele hand. Ik stond letterlijk te trillen op mijn benen. Het was te laat om er iemand van het park bij te halen, dat leidde tot een onrustige slaap. Vooral omdat we niet wisten welke soort spin het was en er hier ook giftige spinnen zijn. De volgende ochtend bleek het een Rain Spider te zijn. De spin in ons huisje bleek nog klein te zijn voor zijn soort, ze kunnen veel groter worden! Jaap wilde hem eerst met een handdoek doodslaan. Het is maar goed dat hij dat niet gedaan heeft werd ons bij de receptie verteld, want deze spinnen kunnen springen. Daar had ik toch niet aan moeten denken! 
Vanmorgen werd ik door een hagedisje begroet in de keuken en in ons nieuwe huisje zat een kikkertje die ons verwelkomde. Bas vindt het allemaal erg gezellig: ‘Kijk mama, die kikker komt mij ook nog feliciteren!’ Heerlijke kinderlogica!